Mijn uur met de meester

Als hulpverlener binnen de psychosociale oncologie las ik “Beter worden is niet voor watjes”. Als ervaringsdeskundige kan ik dit inmiddels helemaal onderschrijven. Want wat is het een gedoe, dat beter worden. Gelukkig herken ik mezelf steeds meer in de spiegel: de kilo’s en de krullen zijn weer terug. Maar die energie, dat is nog wel een dingetje.

Ondanks mijn ervaring als professional ben ik als persoon toch behoorlijk verbaasd hoeveel tijd en energie het kost om 'mezelf- 2.0' uit te vinden. Wat kan ik aan? En vooral: waar wil ik mijn beperkte energie aan besteden en waar niet aan? Keuzes die ik voorheen niet hoefde te maken. Was er iets nieuws? Leuk! Ik deed het er gewoon even bij. Maar nu….

Wie niet waagt...
Een goede vriendin merkte op: “Je gaat toch naar San Francisco je dochter opzoeken? Volgens mij doet Yalom nog wel eens consulten!“ Wie niet waagt die niet wint. Een mailadres was zo gevonden, de mail zo geschreven. En tot mijn grote opwinding kwam er binnen 10 minuten een reactie. In verband met zijn leeftijd en de pandemie was een life consult geen optie, maar een online consult wel. Ik ben maar niet begonnen over de AVG want het enige wat ik kon denken was: ik heb een afspraak met Yalom! Hoe cool is dat?

Zenuwachtig
Hoe dichterbij de datum van onze zoomsessie kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. Zou hij nog wel gezond genoeg zijn? Zou het wel lukken met de zoom? Zou hij mijn verhaal wel interessant vinden? Voor de zekerheid stuurde ik toch maar weer een mailtje; of ik nog in zijn agenda stond. En weer kwam er binnen 10 minuten een respons: “Natuurlijk!” De link zou ik binnen enkele minuten voor de sessie ontvangen.

You are not responsible for life
En toen was het zover: mijn uur met de meester. Mijn man luisterde op de achtergrond mee en was onder de indruk van de nieuwsgierigheid van Yalom. Hoe hij doorvroeg om een beeld te krijgen van waar mijn pijn school. Yalom heeft de leeftijd die mijn vader zou hebben gehad. Ik kreeg zijn aandacht zonder oordeel. En het was goed. Meer dan goed. Mijn verdriet om wat mijn gezin had moeten meemaken, beantwoordde hij met: “You are not responsible for life”. Mijn angst en verdriet om een jaar niet mee doen en de angst om nooit meer mee te kunnen doen, vond hij reëel. Hij vertelde over zijn eigen verdriet om zijn vrouw. Dat hij als professional zeer bekend was met het onderwerp rouw en existentieel verdriet en dat hij er als mens behoorlijk mee worstelde.

Het oordeel van de meester
Yalom gunde mij iemand om even te kunnen praten over alles wat ik het afgelopen jaar had meegemaakt: kanker in tijden van corona, als professional opeens de patiënt, twijfels over werk, de angst het niet goed te doen. Oude pijnpunten die gedurende het 'gewone' leven goed te hanteren waren, waren nu behoorlijk lastig.  Daarnaast merkte hij op: “You are a really nice person, you answer my questions, the contact is pleasant.” Ik gaf aan behoorlijk verlegen te worden. Maar hij raakte een pijnpunt: ben ik nog wel leuk gezelschap, nu ik moe verdrietig en angstig ben. Is Christine- de- patiënt, de herstellende patiënt, wel fun to be with? Ik heb daar zelf zo mijn bedenkingen bij, maar wie ben ik om het oordeel van de meester in twijfel te trekken? Kortom, zoals ik zo vaak heb gezien in mijn behandelkamer: een dermate stressvolle periode legt ook oude pijnpunten bloot, ook bij mij. En dat is oké. Ik heb zijn advies gevolgd en heb een goede therapeut gevonden.

Gelijkwaardigheid
Wat bracht mij dit uur? Ik voelde mij gezien, gehoord en gevalideerd. In een gesprek tussen twee mensen, waarbij de meester naast me kwam staan. Het heeft mij als hulpvrager goed gedaan en als hulpverlener veel geleerd over de benadering van je patiënt. Er was zoveel gelijkwaardigheid in het gesprek en precies daarin schuilt voor mij zijn meesterschap. Het heeft mij in beweging gebracht om voor mezelf de hulp te vragen die ik zelf zo velen heb gegeven. Want ook hulp vragen is niet voor watjes. Wat een prachtig waardevol gesprek.