Op zoek naar de veilige modus

Heel even was het weekend bijna onbezorgd. Het was Pasen, het was prachtig weer en de dagelijkse coronacijfers leken aan te geven dat de aanpak om de besmetting van het virus in te dammen, werkt. Dat lange paasweekend was zeer welkom. Zo kon ik even bijna vergeten hoe bedreigend de buitenwereld ook kan zijn. Met angst voor contact, angst voor besmetting.

Ons vak gaat over contact maken en zoeken naar veiligheid. En van daaruit werken aan vertrouwen in jezelf, in de ander. Werken aan een veilige plek voor jezelf, in jezelf maar ook met belangrijke anderen. Maar de wereld is nu even helemaal geen veilige plek. En deze angst moeten we via telefoon, zoom en therapieland in verband brengen met vertrouwen. Ik vind dat behoorlijk ingewikkeld allemaal. Met mijn gezin paaseieren zoeken is een stuk makkelijker.

Face to face

Toch dacht ik tijdens dat eitjes zoeken ook weer voorzichtig vooruit aan face to face contacten. Zou dat binnenkort weer kunnen? Ik hoop het zo. Want ik mis het om samen met mijn cliënten in mijn kamer te zitten. Hoe fantastisch ik de mogelijkheden om contact te onderhouden in tijden van corona ook vind, het is zoveel prettiger als ogen en oren kunnen samenwerken. Spiegelneuronen geven life meer informatie dan via een vertraagd beeldscherm. En ook grapjes gaan veel makkelijker. Ik zie uit naar weer meer afwisseling op een dag: om verschillende mensen te zien (en even achter de computer te zitten) in plaats van vrijwel de hele dag naar mijn beeldscherm te kijken. Ik mis het contact met collega’s in de wandelgangen, ik mis mijn routines.

Veilig modus

Ik zocht dit weekend niet alleen naar paaseieren maar ook vast naar een veilig modus. Want hoe graag ik mijn cliënten ook- het liefst vandaag nog-  op onze praktijk zou verwelkomen, we moeten eerst zorgen dat dat veilig kan. Een goede vriendin die arts is praat me hierover bij en we hebben het over oplossingen als stoelen en wc’s na elke gebruik schoonmaken, werken op verschillende aanvangstijden en apart lunchen.  

Losse schroeven

Als ik ophang is mijn optimistische gevoel toch weer wat verdwenen. Met al deze maatregelen komt een belangrijke kern van onze groepspraktijk op losse schroeven te staan. Moeten we nu onze leuke Gispen stoelen vervangen door praktische plastic klapstoeltjes? Moeten mijn cliënten straks praten met droge mond omdat ik ze geen lekker kopje koffie of thee meer mag aanbieden? Moeten we cliënten gaan verbieden naar de wc te gaan?

Mijn paaseieren hoef ik voorlopig ook al niet te delen. Mijn collega’s zie ik voorlopig niet en zoals het er nu uitziet ga ik ze sowieso veel minder spreken. Geen intervisie met soep meer. Geen referaat met broodjes en salade.

We moeten hier echt nog heel goed over gaan nadenken: hoe gaan we veilig weer open? Tegen de tijd dat het allemaal weer kan natuurlijk. Sporadisch een cliënt op de praktijk ontvangen, is toch echt heel anders dan dat alle therapeuten met al hun cliënten weer aanwezig zijn.

Verdragen

Veiligheid is het belangrijkste. Dus als het moet, dan gaan we het zo doen. Maar wat zal ik ook daar weer aan moeten wennen. We zullen extra hard moeten gaan werken aan verbinding. Meer uitspreken, veel minder uitgaan van 'vanzelfsprekend'. Dat wordt voor velen van ons vast een enorme training in bewustwording, vertraging, 'woorden geven aan' en bovenal verdragen…