Veranderen om te verdragen in tijden van corona

Vanochtend heb ik 4 kilometer gejogd. Ik moest afrekenen met de hypochonder in mij. De smetvrezer is makkelijker te beheersen. Iedereen in mijn omgeving is daar nu al zo druk mee dat ik niet meer hoef. Vorige week voelde ik vooral nog verwondering over de rem die op het leven werd gezet. En nu begint de verstilling een beetje in te dalen en worden de consequenties voor mijn dagelijkse praktijk zichtbaar.

De praktijk
Als groepspraktijk delen we onze wachtruimte met meerdere kinder- en jeugdtherapeuten. Daarom hebben we besloten alle contacten zoveel mogelijk telefonisch te laten verlopen. Alleen voor intake of afsluiting van therapie en de cliënten die echt heel graag willen langskomen, kijken we of het mogelijk is om face to face af te spreken.

Tot na-coronatijd
En enkele cliënt laat weten: ‘ik spreek wel weer af na de corona’. Bijvoorbeeld een arts die voor coaching zou komen. Hij heeft het nu ook veel te druk. En een zeer laag- frequente therapie, iemand die zich echt niet comfortabel aan de telefoon voelt. Ook zij komen 'na de coronatijd'. Toch maak ik van al deze mensen voor mezelf een lijstje. Om even te bellen volgende week. Misschien kan het toch, een afspraak op de praktijk? Matched care ten alle tijden met gezond verstand.

Spoedcursus digitalisering
Ondertussen worstelt één van mijn maten zich door alle beeldbel-opties heen: wat is AVG-proof, wat is te installeren bij een gemeenschappelijk netwerk, wat heeft iedereen zelf aan stand alone divices…  kan dat ook met apple….Kortom elke digibeet ondergaat een spoedcursus digitalisering.

Bellen
En in diezelfde tijd bel ik heel veel. Zeker met alle kinderen thuis is het soms erg prettig om een beetje normale routine te houden. Dat is ook beter voor de concentratie. Dus ik loop rondjes in mijn kamer en staar wat naar buiten. Het luisteren is intensiever, ik mis het zien. Beeldbellen lost daarin wel iets op maar dat is toch anders dan tegenover elkaar zitten. Omdat we nog niet helder hebben waar we mee gaan beeldbellen, bel ik met cliënten. Gelukkig heb ik weinig nieuwe cliënten waardoor we elkaars grapjes en uitdrukkingen al kennen. En ik kan terugvallen op: 'het is stil, betekent dat dat je nadenkt, of ben je nu wel weer klaar met hierop inzomen, of is je kind binnengekomen?'

Overleg
Voor intervisie, supervisie en ander overleg zonder cliënten zijn we met Zoom aan het experimenteren. Dat betekent zorgen voor goede wifi en vooral geen namen noemen. En ondertussen roepen collega’s door elkaar ‘hoe krijg je die uitnodiging aan de andere kant?’ ‘Jemig wat heb ik een onderkin!’. En als de Zoom dan toch uitvalt, mis ik echt het naar elkaar kunnen kijken zo. Want zo kan ik toch niet zien of ze mijn betoog volgen of niet. Blijkbaar is interesse en geboeid zijn, niet iets wat je kan horen.

Les
De les die ik moet geven gaat prima via Zoom. Toch is ook daar ontwenning en vervreemding. Het kletsen in de pauze bij het koffiezetapparaat vervang ik door koffiedrinken met mijn zoon die gelukkig uit Indonesië is teruggekomen. Helaas komt de juf te laat terug in het digitale lokaal…. Het gaat goed, er is veel begrip en samenhorigheid maar het is ook vreselijk vermoeiend.

Hypochonder
En dan wat doet het met mij? Voor het eerst heb ik de hypochonder en de smetvrezer in mijzelf ontdekt. De hypochonder is vooral bezig met: ben ik een besmettingsgevaar voor anderen? Waar ligt de grens tussen relativering en ontkenning? Ik heb lichte astmatische bronchitis, snuif al jaren flexonase (een onstekingsremmer) en ben dus eigenlijk chronisch licht snotterig. Als ik me warm voel, breekt het zweet me uit. Is het een koortsaanval of een opvlieger? En stel nou dat ik het allemaal niet serieus genoeg neem en dat ik de veroorzaker ben van een coronahaard in de praktijk? Gelukkig komt dan de ratio… De licht narcistische aanname dat ik in mijn directe omgeving de hele crisis onder controle zou kunnen hebben, is gezien de wereldwijde situatie een overschatting. Ik spreek mijzelf toe: ga temperaturen en was je handen, houd afstand en doe aan social distancing.

Dankbaar
Als therapeut zie ik veel mensen met een medische aandoening. Hun angst en onzekerheid aanhoren en verdragen heeft impact. Het doet mij realiseren dat ik in mijn situatie (gezonde man, gezonde kinderen, behoorlijk gezonde familie), man met een vaste aanstelling, goede mogelijkheden om mijn eigen werk te kunnen doen, in een land als Nederland waar we in gezamenlijkheid na denken hoe we zo goed mogelijk voor elkaar kunnen zorgen, nog meer dan genoeg heb om dankbaar voor te zijn. Ook in deze onzeker tijden. Dat helpt de onzekerheid te verdagen en om de angst en onzekerheid van cliënten mee te helpen dragen. Trouwens: schrijftherapie helpt ook!