Het nieuws dat we niet kregen

De herfst roept herinneringen op. Het is precies een jaar geleden dat ik mijn behandeling succesvol kon afsluiten na een jaar van onzekerheid. Toch voel ik langzaam maar zeker de spanning weer opbouwen. Want ik weet wel dat ik een volledige behandeling heb gehad, maar ik ken ook zoveel verhalen bij wie het toch misging. Het ziekenhuis is voor mij een veilige plek maar tegelijkertijd een plek waar ze onverwacht het kleed onder je stoelpoten vandaan trekken.

Vliegangst
Af en toe heb ik last van wat oedeem en stijfheid in het behandelde gebied dus ik ga eens per week naar mijn fysiotherapeute. We praten over van alles: werk, onze kinderen en reizen die we hebben gemaakt of nog zouden willen maken. Terwijl ze mijn nek wat losser maakt, vertelt ze dat ze last heeft van vliegangst. En daar lig ik, redelijk gespannen, en ik begin uit te leggen. Dat het angstbeeld spanning veroorzaakt. En dat als je lichaam gespannen raakt, je hoofd denkt: ‘oh jee gevaar.’ En dat als je hoofd dat denkt, je lichaam zich schrap gaat zetten. En dat de spanning vanzelf toeneemt als het rampscenario maar bedreigend genoeg is.

Zuurstofmaskers
Mijn fysiotherapeute zegt dat ze in haar hoofd voortdurend bezig is met het moment dat die zuurstofmaskers naar beneden komen. Het moment dat je weet dat het heel erg mis is maar nog niet weet hoe erg. Iets met verlies van controle? En terwijl ik daar lig, kijk ik naar mezelf en moet ik eigenlijk heel erg lachen. Ik, zelf bang voor ‘de zuurstofmaskers die naar beneden kunnen komen in het ziekenhuis,’ lig daar een beetje professioneel te oreren over angst. We lachen er samen hard om. Dat lucht op.

Ik wil niet
De volgende dag stap ik bij mijn man in de auto en rijden we naar het ziekenhuis. De weg ernaartoe, de bomen, alles lijkt hetzelfde als toen. De mammografie verloopt goed. De dame is zeer zorgzaam en begrijpt mijn spanning. Ze vertelt dat ze geen grote verschillen ziet, maar dat radiologie meer in detail kan kijken. En dat de arts uiteindelijk beslist of er nog een echo nodig is. Een echo? Ik wil geen echo! Ik wil geen bijzonderheden meer. Maar ik bedank haar voor haar zorgvuldige uitleg.

Dooie boel
Samen lopen we naar de oncologieafdeling en nemen plaats op de vertrouwde plek. De behandelaren zitten in aparte kamers terwijl de patiënten en de planners gezamenlijk in een grote open ruimte zitten. Het personeel plant afspraken, maakt grapjes, stelt gerust en houdt de sfeer luchtig, voor zover dat mogelijk is. Ik denk weer aan de verpleegkundige die die befaamde vrijdagmiddag vrolijk riep: “Wat een dooie boel hier,” omdat het zo rustig was. Ondertussen zie ik mensen naar binnen gaan.

Mijn uitslag blijkt vertraagt te zijn. Is dit een zuurstofmasker? Zijn de foto’s moeilijk te  beoordelen? Moet er uitgebreid overlegd worden over de interpretatie? Ik voel dat mijn lichaam het signaal 'onveilig' aan mijn hoofd geeft. En hoe mijn hoofd daar mee aan de haal gaat en mijn lichaam weer op spanning zet.

Spoedje
Ik mag alvast naar binnen voor het lichamelijke onderzoek. Dat is prima. De arts stelt voor om ons te bellen zodra de uitslag er is. Maar ik wil weten waarom het zo lang duurt. Hij haalt wat onhandig zijn schouders op: “Daar kan ik niets over zeggen.” We besluiten toch om te wachten in de open ‘opgewekte' ruimte, omdat we van plan zijn om een paar dagen weg te gaan en ik niet het risico wil lopen om weer terug te moeten komen. Het zuurstofmasker hangt nog altijd boven mijn hoofd... Ruim een uur later roept de verpleegkundige ons binnen. Alles ziet er prima uit. De afdeling Radiologie had een ‘spoedje’ tussendoor gehad.

Milder
Ik voel me kilo’s lichter en erg moe als ik weer in de auto stap. Met heel veel doorvoelde kennis over angst en paniek gaan we weer naar huis. Bijkomen van het nieuws dat we gelukkig niet hebben gekregen. Laatst vertelde een cliënte die me al wat langer kent, dat ze vindt dat ik een mildere therapeute ben geworden. Elk nadeel heeft dan blijkbaar toch zijn voordeel, in ieder geval voor mijn cliënten. Volgend jaar november gaan we weer.